Abraham Moszkowicz  (автор)

Мека корица, среден формат  |  215 стр.  |  312 гр.

(неизползвана книга в почти отлично състояние - леко захабен външен вид)

*

На задната корица:

Abraham Moszkowicz spreekt zich uit:

'Soms wil ik weten hoe elke centimeter van de veertienhonderd kilometer rook en voelde, in die wagons die mijn vader, zijn zus, broer en ouders van Westerbork naar Auschwitz brachten. De feiten zijn: de trein vertrok dinsdag 21 september 1942, elf uur ’s ochtends. De locomotief trok dertien veewagons. Elke wagon vervoerde om en nabij 60 joden. Alleen mijn vader keerde terug.’

‘Uiteraard zou ik het prettig vinden wanneer u na lezing van dit boek zou denken: “Goed dan, misschien moet ik niet alles wat ik over Bram hoor of lees geloven.” Maar ik zou het nog prettiger vinden wanneer u werkelijk wat sceptischer wordt over alles wat u leest of hoort, wie daarvan ook het onderwerp is.’

Abraham Moszkowicz (1960) is Nederlands bekendste en meest spraakmakende strafrechtadvocaat. Hij is een telg uit het bekende advocatengeslacht Moszkowicz. Zoon van de eminence grise van de Nederlandse strafrechtadvocatuur Mr. Max Moszkowicz sr.

*

Inhoud

Voorwoord 11
Proloog 13

1 What’s in a word? 17
2 Waar ik vandaan kom 33
3 Door en door slecht 43
4 Woorden die beginnen met een J 61
5 'Teleologisch, infaam en abject 93
6 Het mysterie Vertigo 113
7 Song of the birds 131
8 Atlas 167

Persconferentie Abraham Moszkowicz inzake Holleeder 185
leon de winter De halve waarheden over Moszkowicz in de media 207

**

VOORWOORD

Chic en scabreus

Sinds ik hem - hij was toen nog een jonge hond - een ver­dachte in de houdgreep zag nemen in een Amsterdamse rechtszaal, weet ik dat de partijdigheid van Bram Moszko-wicz heel ver kan gaan.

Zijn stijl van opereren is zo gebleven: chic als het kan, scabreus als het moet.

Dat hij later medewerkers van de Criminele Inlichtingen Eenheid (cie) zou betitelen als gefrustreerde, geborneerde vlerken en een rechterlijk vonnis rechttoe rechtaan zou af­doen als teleologisch, infaam en abject, had niemand zien aankomen.

Maar welbeschouwd past het simpelweg in zijn opvat­ting hoe het recht de rechtsstaat rechtvaardig dienen kan, zoals een conclusie van dit boek kan luiden. Moszkowicz onthult tegelijk stukje bij beetje dat, behalve een bij tijd en wijle onderkoelde straljpleiter, onder zijn toga en bef een mens schuilgaat die mept als hij op zijn ziel wordt getrapt; de begrijpelijke reactie van een getergd vakman. Een credo dat op de tonen van Casals' Bach-vertolking bij verrassing zich ontknoopt als een romantische, explosief hartstochte­lijke liefdesverklaring aan het metier dat hij koestert met gerechtvaardigde trots.

In dit boek legt hij zijn ziel - en zijn professionele ge­weten - een beetje bloot, en dat is eigenlijk voor 't eerst na diverse interviews waarin hij nauwelijks iets heeft mee­gedeeld. Zo creëert hij bijna ongemerkt het platform om publiekelijk, uit zelfverdediging, de aanval te openen op al diegenen die kennelijk willens en wetens het woordje sca­breus bij voorkeur horen als scabieus, met de daarbij ho­rende betekenis.

Wie niet horen wil, moet maar voelen.

Een boek, zou je zeggen, dat niet zonder gevolgen kan blijven.

Fred Soeteman, rechtbankverslaggever